De echte professional is niet professioneel

Wanneer je start op de arbeidsmarkt is het zaak dat je je een professionele houding eigen maakt. Professioneel zijn is een asset voor je toekomst en erg belangrijk. Op alle werkvloeren waar ik heb gestaan, vloog het begrip van professionaliteit mij om de oren, maar er is me nooit precies verteld wat het nou betekent. 

Wat ik ervan begreep, zo tussen de regels door, is dat mijn werk altijd prioriteit nummer 1 heeft, dat ik fris en opgewekt ieder probleem als een uitdaging zie, dat ik het niet in mijn hoofd haal om mijn persoonlijke issues mee naar werk te nemen, dat mijn efficiëntie en productiviteit mijn waarde bepalen en dat als ik echt wil meedoen ik vooral geen kritiek uit op bovenstaande gang van zaken. Succes is een keuze!

Ik slaap wel eens slecht en ik ben ook vaak chagrijnig en af en toe heb ik gewoon helemaal geen zin om te werken en rommel ik maar wat aan. Soms word ik wakker van de wekker en verzin ik smoezen zodat ik niet naar werk hoef. Uiteindelijk sleep ik mezelf dat warme, zachte bed uit en fiets ik braaf naar kantoor. Want ja, ik ben een echte professional.

Vreemd genoeg begrijpen mijn vrienden altijd heel goed dat ik even geen zin heb om te werken of tijd voor mezelf nodig heb na een stressvolle periode. Op de werkvloer gelden echter andere regels. Is je relatie verbroken? Kut voor je, maar je bent toch een professional? Verhuizing? Impactvol, maar whatever. Kind gekregen? Verlof en weer door.

Het idee dat een goede professional niet beïnvloed wordt door zijn persoonlijke leven is een denkfout.

De ‘professional’ die wij proberen te zijn is op een bepaalde manier ontmenselijkt. Want je mag geen last hebben van de zorgen uit je privéleven, het is verboden om geen zin te hebben en je mag niet moe zijn, af en toe fouten maken en minder presteren. Je mag eigenlijk geen mens zijn.

Als we voor onze kinderen zorgen, zijn we op geen enkele manier verbaasd dat ze na een slechte nacht of een druk weekend overprikkeld of chagrijnig zijn. Dat vinden we heel normaal. En terecht. Maar voor de volwassen professional is daar geen ruimte voor.

Terwijl we tegelijkertijd heel goed door hebben dat wij professionals daar ook last van hebben. We weten heus wel dat we minder presteren als we te druk en overprikkeld zijn, we hebben het heus wel door dat onze managers minder flexibel zijn als de targets dichterbij komen en we zien het heus wel dat onze collega het lastig heeft als er grote levensveranderingen plaatsvinden.

Natuurlijk heb je ambities en wil je goed zijn in je werk, maar empathie en begrip tonen voor je collega’s is minstens zo belangrijk. Je zit tenslotte zo’n veertig uur per week met elkaar opgescheept, dat zijn meer uren dan je met familie en vrienden doorbrengt. Als het zo helder is dat we allemaal wel eens worstelen in dit leven, waarom handelen we daar dan niet naar op de werkvloer en geven we elkaar de ruimte? Omdat het verknipte beeld van de ‘professional’ ons in de weg zit. En daarom is het tijd voor een nieuwe professional, want een echte professional is niet alleen maar ‘professioneel’; een echte professional is gewoon een heel fijn mens.