Istanbul Admin

Modern çağ doğayı daha önce olmadığı kadar insan elinden geçirdi. Daha eski çağlarda da doğaya pek saygılı davrandığı söylenemez – Antik çağlarda Yunanlar kıyı şeridinin büyük bir kısmını ağaçsız bırakmışlardı, Romalılar Kuzey Afrika’nın büyük kesimlerini ormansızlaştırdılar, yemek ve gladyatör savaşları uğruna vahşi yaşamın büyük bir kısmını yok ettiler (Romalı tarihçi Pliny soyluların fildişi karyolalara uzanma arzuları yüzünden nasıl da ormanları, filleri feda ettiğini üzülerek anlatır). Ne var ki eski dünya, yeni dünyanın azminden, dinamitlerinden, elektrikli testerelerinden, pestisitlerinden, silahlarından ve maden ocaklarından yoksundu. 

Hayat belirli şeyler hissetmek zorunda olduğumuz anlarla doludur. Bu beklenti biz daha küçük bir çocukken başlar: doğum günümüzse mutlu hissetmemiz gerekir. Babamız iki haftalığına şehir dışına gidecekse üzgün olmamız beklenir.

İşimiz söz konusu olduğunda bir anlamda tek eşli olmamız beklenir. Yine de zaman zaman kendimizi, alternatifleri düşlerken buluruz.

Üstünü örttüğümüz duygular, iş yaşamımızı mahvedebilirler. Başımızı derde sokabilecek, şiddetli veya depresif haller yaratacak şekilde varlıklarını hissettirirler. Tüm sistemimizi alt üst edebilirler.

Özellikle de bu sosyal medya çağında (ruh sağlığı açısından bakacak olursak sosyal medya için insanlığın muhtemelen tek berbat icadı diye söz edebiliriz), her gün, bazı düşmanlarla karşılaşmamız mümkün: Bizimle aynı fikirde olmayan insanlar, ‘kötü biri’ olduğumuzu söyleyen insanlar, kendimizden utanmamız hatta ortadan kaldırılmamız gerektiğini söyleyen insanlar…

Hem psikolojik hem de politik bir düzlemde, dolaylı olmayı pekiştiren bir geçmişe sahibiz. 

İnsanları memnun etmenin en iyi yolunun onları çok fazla rahatsız etmemek olduğu inancıyla hareket ederiz genelde. Karasızlıklarımızı ve kafamızı karıştıran konuları sevdiğimiz insanlardan uzak tutmaya çalışırız; onları huzursuz etmekten ya da keyiflerini kaçırmaktan bu sebeple de ilişkimize zarar vermekten korkarız. Başkalarını mutlu etmenin yolunun onlara mümkün olduğunca yük olmamaktan geçtiğini düşünürüz.  

Beyinlerimiz günlük işleyişlerinde o kadar sessiz ve verimli çalışırlar ki zihinsel olarak iyi hissetmenin aslında ne kadar sıra dışı ve karmaşık bir başarı olduğu gerçeğini gözden kaçırabiliriz. Sağlıklı durumdaki bir zihin, açık görüşlü ve amacına odaklanmış halimizi sürdürmek için arka planda neredeyse mucizevi bir dizi manevrayı durmaksızın gerçekleştirmekle meşguldür

Uyum sağlama arzusu doğamızda var. Biz insanlar, grup içinde göze batmamanın önemli olduğu bir evrimsel geçmişe sahip, sosyal canlılarız. Grubun en tuhaf üyesinin av etinden payını en son alabildiği, karnını doyurmak için uyum sağlamayı öğrenmiş ataların mirasçılarıyız.

Konu işimiz olduğunda neredeyse hepimiz son derece stratejik ve özenli davranırız. Yeteneklerimizi ve fırsatlarımızı keşfetmek adına çokça düşünür, eğitimimize uzun yıllar (ve bir servet) harcar, kariyer basamaklarını hızla tırmanmak için olağanüstü bir enerji (ve en genç zamanlarımızı) feda eder, rakiplerimizin ilerleyişini dikkatli ve biraz da kıskanç bir gözle takip ederiz.