Istanbul Admin

Özellikle de bu sosyal medya çağında (ruh sağlığı açısından bakacak olursak sosyal medya için insanlığın muhtemelen tek berbat icadı diye söz edebiliriz), her gün, bazı düşmanlarla karşılaşmamız mümkün: Bizimle aynı fikirde olmayan insanlar, ‘kötü biri’ olduğumuzu söyleyen insanlar, kendimizden utanmamız hatta ortadan kaldırılmamız gerektiğini söyleyen insanlar…

Hem psikolojik hem de politik bir düzlemde, dolaylı olmayı pekiştiren bir geçmişe sahibiz. 

İnsanları memnun etmenin en iyi yolunun onları çok fazla rahatsız etmemek olduğu inancıyla hareket ederiz genelde. Karasızlıklarımızı ve kafamızı karıştıran konuları sevdiğimiz insanlardan uzak tutmaya çalışırız; onları huzursuz etmekten ya da keyiflerini kaçırmaktan bu sebeple de ilişkimize zarar vermekten korkarız. Başkalarını mutlu etmenin yolunun onlara mümkün olduğunca yük olmamaktan geçtiğini düşünürüz.  

Beyinlerimiz günlük işleyişlerinde o kadar sessiz ve verimli çalışırlar ki zihinsel olarak iyi hissetmenin aslında ne kadar sıra dışı ve karmaşık bir başarı olduğu gerçeğini gözden kaçırabiliriz. Sağlıklı durumdaki bir zihin, açık görüşlü ve amacına odaklanmış halimizi sürdürmek için arka planda neredeyse mucizevi bir dizi manevrayı durmaksızın gerçekleştirmekle meşguldür

Uyum sağlama arzusu doğamızda var. Biz insanlar, grup içinde göze batmamanın önemli olduğu bir evrimsel geçmişe sahip, sosyal canlılarız. Grubun en tuhaf üyesinin av etinden payını en son alabildiği, karnını doyurmak için uyum sağlamayı öğrenmiş ataların mirasçılarıyız.

Konu işimiz olduğunda neredeyse hepimiz son derece stratejik ve özenli davranırız. Yeteneklerimizi ve fırsatlarımızı keşfetmek adına çokça düşünür, eğitimimize uzun yıllar (ve bir servet) harcar, kariyer basamaklarını hızla tırmanmak için olağanüstü bir enerji (ve en genç zamanlarımızı) feda eder, rakiplerimizin ilerleyişini dikkatli ve biraz da kıskanç bir gözle takip ederiz.

Bir ilişki içinde belirli bir süreyi doldurmuş pek çok insan, hayatını paylaşmayı seçtiği kişiye dair çok fazla hayal kırıklığına ve hüsrana uğradığını itiraf edecektir. 

Hayatımızdaki herhangi birinin (ya da bir şeyin) akıllı telefonumuzdan daha fazla ilgimizi çekebilmesi ne yazık ki giderek zorlaşıyor.

Neredeyse hepimizin zihninde yargılayıcı iç ses diyebileceğimiz bir karakter yaşar. Bu yargılayıcı iç ses, genellikle gece geç saatlerde ziyaretimize gelir; gerçekten yorgun ve bitap düştüğümüz anı bekler ve huzur, özgüven ve öz-şefkat olasılıklarını tümden yok etmek için kulağımıza pis ve korkutucu şeyler fısıldamaya başlar. 

Feminizmin ortaya çıkışından önce, gelişmiş, zengin ülkelerde patriyarka denen ya da paralellik kurmak adına Maskülenizm diye yeniden isimlendirebileceğimiz bir sistem hüküm sürüyordu.