Konu tasarım ve dekorasyon olduğunda birini ‘zevksizlikle’ suçlamak ya da zevkli olmakla övünmek oldukça hileli ve tehlikeli hissettiriyor. Gerçek şu ki zevkler ve renkler tartışılmaz ve zaten kimse neyin zevkli olup olmadığını bilemez.

Fakat bu da fazla kolay ve tutkusuz bir yanıt gibi görünüyor. Oysa zevk meselesini hangi psikolojik mekanizmaların yönettiğini anlamaya çalışırsak bu önemli konuda bir ilerleme kaydedilebiliriz.

Zihinlerimizin gerçekten ne kadar bulanık olduğunu ve geleceğimiz hakkındaki karmaşık ama son derece önemli soruların yanıtlarını bir araya getirmenin bizim için ne kadar zahmetli olduğunu bir kez gördüğümüzde yeni bir bakış açısı kazanabiliriz.

Zihinlerimizi tanımak en iyi durumda bile zordur. Hayatımızın çoğunu mahvetmiş olan nevrozlardan ve takıntılardan bizi kurtarabileceğini umduğumuz en basit kavrayışları bile karakterimize ve motivasyonlarımıza katmak oldukça zordur.

Garip bir şekilde sevgiden tek bir şeymiş gibi bahsederiz ama bir tek kelimenin altında yatan birbirinden farklı iki anlamı fark etmeyiz: sevilmek ve sevmek. Öyle görünüyor ki ancak ikincisini yapmaya nihayet hazır olduğumuzda ve birinciye yönelik yapay, çocuksu saplantımızın farkına vardığımızda bir ilişkiyi hakkıyla yürütebiliriz.

Sıra dışı hayatların, yani büyük çoğunluğumuzun asla süremeyeceği hayatların çok fazla takdir edildiği bir çağda yaşıyoruz. Kahramanlarımız kendilerini aşan servetler yapmışlar, dev ekranlarda boy göstermişler ve eşsiz bir erdem ve yetenek sergilemişlerdir. Başarıları hem baş döndürücü hem de - arka planda - durmaksızın küçük düşürücüdür.

İşyerindeki en ivedi ve çözümsüz görünen problemlerin çoğu aslında teknik becerilerin yetersizliğinden değil, daha fazla duygusal zekaya (“emotional intelligence”) duyulan ihtiyaçtan kaynaklanır. 

İşimizde doğru yolda olduğumuzun en önemli - ve gizli kalması gereken - göstergelerinden biri ebeveynlerimizden daha iyisini yapıyor olduğumuz hissidir. Bu, bizim kaba ya da gaddar olduğumuzu göstermez, aksine bize anlamlı gelen bir mesleğe sahip olduğumuzun meşru bir işareti olabilir.

TSOL Istanbul’un sunduğu yeni deneyim serisi ‘Tehlikeli Sohbetler’in ilkinde gecenin moderasyonunu üstlenen akademik kadromuzdan Ali Tufan Koç yazdı

Aşkı aslında anlamadığımız halde anladığımızı sanıyor olmamız belki de hastalıklı bir durum.

Alışkanlığı gün ışığının ölmesi, ortalamanın bireysele galip gelmesi olarak görmeyin. Bazı alışkanlıklar acınasıdır, bu kesinlikle doğru. Fakat bir şeyin sırf rutin ve bu nedenle de kolay ve güvenilir hale gelmesi tek başına kötü bir şey olamaz. İdeal olarak, alışkanlıklar görkemlidir, eğer o alışkanlıklar faydalı olanlarsa.