İyi bir hayat, özellikle iş ve aşk konularında peş peşe verilen iyi kararların ürünüdür. Oysa karar verme konusuna gereken özeni ancak nadiren gösteririz. Büyük bir kararla karşı karşıya kaldığımızda, işimizi kolaylaştıracak ritüellerden ve prosedürlerden yoksunuzdur. Genellikle erteler, en yakınımızdaki insana sırtımızı yaslar ya da iyi düşünülmemiş bir çözüme balıklama atlarız. Neyse ki, karar vermek bir beceridir ve bütün diğer beceriler gibi öğretilebilir.

Geçmişimizin kimi anlarını düşündüğümüzde (belki banyoda, yürüyüşte ya da bir uçak yolculuğundayken) ‘acı tatlı’ dediğimiz türde hatıralara rastlayabiliriz.

Wu wei, Çince’de ‘yapmayış’ ya da ‘hiçbir şey yapmamak’ anlamlarına geliyor. Bu kavram, rahatlamaya ya da daha kötüsü tembelliğe ve kayıtsızlığa kapılmamız için hoş bir davet gibi görünse de aslında Taoizm felsefesine göre en soylu eylem biçiminin anahtarıdır ve Tao yani Yol felsefesini izlemenin özünde yer alır. 

Beyinlerimiz doğanın en narin ve en karmaşık ürünleridir; diğer canlılar yalnızca haykırıp bağırabilirken biz en derin düşüncelerimizi dudaklarımızın ufak hareketleriyle aktarabiliriz; uzayın küçücük bir kısmını kaplamamıza rağmen evrenin bütünlüğünü öngörebiliriz; sanat ve bilim yoluyla bedenlerimizin gücünü sonsuz ölçüde artırabiliriz; okyanusun dibine dalabilir kendimizi yıldızlara fırlatabiliriz.

Hayattaysak ve iyi kötü işlev gösteriyorsak, ara sıra bir şeylerden keyif almayı başarabiliyorsak, başkalarına karşı nazik ve minnettar olabiliyorsak, bağımlı değilsek ya da kendimizi öldürmeye yeltenmiyorsak o zaman küçük yaşta birileri bir yerlerde bizi çok sevmiş demektir.

Zihnin standart alışkanlığı hayatlarımızda yanlış giden ne varsa dikkatlice bir kenara yazmak ve eksik olan her şeye takılıp kalmaktır.

Konu tasarım ve dekorasyon olduğunda birini ‘zevksizlikle’ suçlamak ya da zevkli olmakla övünmek oldukça hileli ve tehlikeli hissettiriyor. Gerçek şu ki zevkler ve renkler tartışılmaz ve zaten kimse neyin zevkli olup olmadığını bilemez.

Fakat bu da fazla kolay ve tutkusuz bir yanıt gibi görünüyor. Oysa zevk meselesini hangi psikolojik mekanizmaların yönettiğini anlamaya çalışırsak bu önemli konuda bir ilerleme kaydedilebiliriz.

Zihinlerimizin gerçekten ne kadar bulanık olduğunu ve geleceğimiz hakkındaki karmaşık ama son derece önemli soruların yanıtlarını bir araya getirmenin bizim için ne kadar zahmetli olduğunu bir kez gördüğümüzde yeni bir bakış açısı kazanabiliriz.

Zihinlerimizi tanımak en iyi durumda bile zordur. Hayatımızın çoğunu mahvetmiş olan nevrozlardan ve takıntılardan bizi kurtarabileceğini umduğumuz en basit kavrayışları bile karakterimize ve motivasyonlarımıza katmak oldukça zordur.

Garip bir şekilde sevgiden tek bir şeymiş gibi bahsederiz ama bir tek kelimenin altında yatan birbirinden farklı iki anlamı fark etmeyiz: sevilmek ve sevmek. Öyle görünüyor ki ancak ikincisini yapmaya nihayet hazır olduğumuzda ve birinciye yönelik yapay, çocuksu saplantımızın farkına vardığımızda bir ilişkiyi hakkıyla yürütebiliriz.