Hayatın anlamını çok yoğun bir biçimde ya da çok alenen merak etmek kulağa tuhaf, talihsiz ve istemsizce gülünç olan bir uğraş gibi gelir. Bu sıradan bir ölümlünün yapması gereken ya da mesafe kat edebileceği bir şey değildir. Bu görevi üstlenmek ve yanıtını kendi hayatlarında keşfetmek için yeterli donanıma sahip birkaç seçkin kişi varsa da bu sevda pek çoğumuza göre değildir. Anlamlı hayatlar olağanüstü insanlar içindir: büyük ermişler, sanatçılar, alimler, bilim insanları, doktorlar, aktivistler, kaşifler, ulusal liderler... 

Kendimizi daha iyi anlayabilen ve acı içindeki ruhlarımızı sakinleştiren şeylerin kıymetini bilen insanlar olabilseydik itirafın gücünü çok daha fazla ciddiye alırdık. Düzenli olarak, en azından haftada bir, en mahrem, tehlikeli, acınası ya da korkutucu düşüncelerimizi konuşarak içimizi boşaltmanın hayattaki en kurtarıcı, en iyileştirici faaliyetlerden biri olduğunu fark ederdik.

Mükemmel olmak için çok çaba harcarız. Oysa çekici olanın başarısızlık olması ironiktir. Başkaları yaşadığımız sorunlarda bizim de kendimizi yalnız hissettiğimizin kanıtlarını duymak isterler: cinsel hayatlarımızın ne kadar anormal olduğunu; kariyerimiz konusunda ne kadar yanlış bir seçim yapmış olduğumuzu; ailemizi bir türlü memnun edemediğimizi; neredeyse her zaman kaygılı olduğumuzu.

İyi bir hayat, özellikle iş ve aşk konularında peş peşe verilen iyi kararların ürünüdür. Oysa karar verme konusuna gereken özeni ancak nadiren gösteririz. Büyük bir kararla karşı karşıya kaldığımızda, işimizi kolaylaştıracak ritüellerden ve prosedürlerden yoksunuzdur. Genellikle erteler, en yakınımızdaki insana sırtımızı yaslar ya da iyi düşünülmemiş bir çözüme balıklama atlarız. Neyse ki, karar vermek bir beceridir ve bütün diğer beceriler gibi öğretilebilir.

Geçmişimizin kimi anlarını düşündüğümüzde (belki banyoda, yürüyüşte ya da bir uçak yolculuğundayken) ‘acı tatlı’ dediğimiz türde hatıralara rastlayabiliriz.

Wu wei, Çince’de ‘yapmayış’ ya da ‘hiçbir şey yapmamak’ anlamlarına geliyor. Bu kavram, rahatlamaya ya da daha kötüsü tembelliğe ve kayıtsızlığa kapılmamız için hoş bir davet gibi görünse de aslında Taoizm felsefesine göre en soylu eylem biçiminin anahtarıdır ve Tao yani Yol felsefesini izlemenin özünde yer alır. 

Beyinlerimiz doğanın en narin ve en karmaşık ürünleridir; diğer canlılar yalnızca haykırıp bağırabilirken biz en derin düşüncelerimizi dudaklarımızın ufak hareketleriyle aktarabiliriz; uzayın küçücük bir kısmını kaplamamıza rağmen evrenin bütünlüğünü öngörebiliriz; sanat ve bilim yoluyla bedenlerimizin gücünü sonsuz ölçüde artırabiliriz; okyanusun dibine dalabilir kendimizi yıldızlara fırlatabiliriz.

Hayattaysak ve iyi kötü işlev gösteriyorsak, ara sıra bir şeylerden keyif almayı başarabiliyorsak, başkalarına karşı nazik ve minnettar olabiliyorsak, bağımlı değilsek ya da kendimizi öldürmeye yeltenmiyorsak o zaman küçük yaşta birileri bir yerlerde bizi çok sevmiş demektir.

Zihnin standart alışkanlığı hayatlarımızda yanlış giden ne varsa dikkatlice bir kenara yazmak ve eksik olan her şeye takılıp kalmaktır.