Kederli ve yorgun olduğumuz anlarda geçmişe dönüp hayatımızın aslında hiçbir anlamı olmadığını düşünmek işten değildir. Yolunda gitmeyen her şeyin, gerçekleştirilemeyen planların, hüsrana uğrayan hayallerimizin bir envanterini yaparız adeta.

Başkalarıyla işbirliği içinde olmak kolay değildir: Hiçbirimiz işbirliği yapmayı bilerek doğmadık. Başarılı bir ekip çalışmasını bilinçli bir çabayla öğrenmeye mecburuz.

Modern hayatın önemli avantajları olduğunu inkar edemeyiz: İletişim, sağlık hizmetleri, güvenlik gibi hayati konularda epey yol kat ettik.

Duygusal olgunluğa erişmemiş insanlar son derece çekici ve zaman zaman eğlenceli olabilirler. Yine de genel bir kural olarak onlara uzak bir tarihe randevu vermemiz, belki bir on ya da yirmi yıl sonra tekrar geri dönmemiz daha iyi olur. Sonuçta hayat, duygusal bir olgunluğa erişmek için çabalamayan insanlara vakit ayırmak için çok kısa, çok ilginç ve çok yalnızdır.  

İnsan olmaya dair en temel ama aynı zamanda en yıpratıcı şeylerden biri kendimizi anlamanın çok zor olmasıdır.

Psikoterapi; duygusal sağlığımızı güçlendirme, ilişkilerimizi geliştirme, ailevi yaraları sarma ve mesleki potansiyelimizi derinleştirmemize yardım etme gücü ile son yüz yılın en değerli keşiflerinden biri olmuştur.

Eğer duygusal büyüme dürtüsü başıboş bırakılır ve bizim için bir kör nokta olarak kalmaya devam ederse, sesini duyurabilmek için bütün hayatımıza kısa devre yaptırabilir.