Oysa, asıl ihtiyaç duyduklarımız bu sayılanlardan çok daha basittir. Çok daha azıyla oldukça iyi bir hayat sürmemiz mümkün. Yalnızca sahip olduklarımız bakımından değil hayatın her alanında daha azıyla yetinmek mümkün.

Bugünlerde, neredeyse hepimiz daha sakin olabilmeyi diliyoruz. Modern zamana has özlemlerden biri bu. Tarih boyunca insanlar hep macera ve heyecan arayışında oldular. Bugünse çoğumuz maceraya doyduk.

1905 yılında İtalyan ekonomist Vilfredo Pareto bahçesindeki bezelyelerin bir özelliğini fark etti: filizlenen bezelyelerin %80’i bezelye tohumlarının yalnızca %20’sinden geliyordu.

Dünyada olup bitenlerden haberdar olmayı istememiz kadar doğal bir şey yok. Ancak ruh sağlığımızı koruyabilmek adına zaman zaman tüm bunları unutmaya, bu mümkün değilse bile her an ve bütün ağırlığıyla...

Sanat, her zaman bir eğlence aracından daha fazlası olmuştur. Felsefe ve dinle birlikte, insanlığın en temel teselli kaynaklarından biridir. En kötü anlarımızda biraz sakinleşebilmek için yüzümüzü dönebileceğimiz bir yerdir.

İlişkilerde doğru kişiyi seçmek için gerekli olan en önemli kural, bu seçim yapmakta aceleci davranmamaktır. Doyumlu bir birliktelik kurabilmenin en önemli şartı yalnızlıktan keyif almaktır. Yalnızlık bize dayanılmaz geliyorsa, makul bir seçim yapabilmemiz mümkün olmaz.

Yeryüzü iyileşmeye çalışırken yeni bir yaşama biçimi kapıda artık. Yemek hiç olmadığı kadar el üstünde. Pişirdiklerimiz konusunda, özellikle sosyal medyada toplu bir saplantı geliştirdiğimiz bile söylenebilir.

Yıllar boyu, daha az uçmak gerektiği konusunda pek çok şey duyduk; şimdi ise insanların belki de bir daha hiç uçmayacakları bir dünya hayal ediyoruz.

Zihinlerimizin en işe yarar özelliklerinden biri de bazen kendi benliğimizden dışarı adım atıp tamamen tarafsız bir bakış açısından kendi ölümümüz hakkında düşünmemize izin vermesidir. Sanki bu ölüm bir başkasınınmış ve biz olanları bugünden dört yüz yıl sonra bir yabancı nasıl izlerse öyle izliyormuşuz gibi, yani sanki ölüm çok da büyük bir mesele değilmiş gibi, hayatımızın kısacık ve tesadüfi bir spazm gibi içinden belirip sonra kaybolduğu o atomik balçığa kaçınılmaz bir geri dönüş gibi gelir her şey bu açıdan baktığımızda.