Günlük hayatın bizi düzenli olarak düşünmeye zorladığı en büyük zihinsel bulmacalardan biri şudur: ‘Neden diğer insanlar bu kadar berbatlar? Nasıl oluyor da bu kadar güvenilmez, saldırgan, aldatıcı, kaba, ikiyüzlü ya da korkak olabiliyorlar?’ 

Çağımızın en sıra dışı ama oldukça rutin özelliklerinden biri de yalnızca para kazanmak için katlanacağımız bir iş değil, taşıdığı yüksek amaç, samimiyet ve yaratıcılık için hakikaten takdir edeceğimiz bir iş...

Modern dünya girişimciliğe hayrandır. Eski çağlarda Kudüs’e hac yapmak ya da savaşta pek çok düşmanı mızraktan geçirmek ne kadar saygınsa bugün de kendi işinizi kurmak o kadar saygın bir konumdadır.

Bugün, çoğu zaman olduğu gibi, kaygılısınız. Kaygı, orada, arka planda her daim mevcut, kimi zaman daha ön planda, kimi zaman o kadar değil ama asla tümüyle yok olmuyor; olsa da bu yokluk bir akşamdan daha uzun sürmüyor. 

Zihinlerimizin gerçekten en hüsran verici özelliklerinden biri de şudur: Düşüncelerimiz ne kadar ilginç ve yerinde olursa olsun avuçlarımızdan kayıp gitme eğilimleri de bir o kadar fazladır.

Çoğu tavsiye, bu durumlarda ne söylenebileceği hakkındadır. Başka bir yerden başlamak daha iyi olabilir: ne düşünülmesi gerektiğiyle. 

Daha uzun hayatlar yaşamaya çalışmak oldukça makuldür. Ne var ki uzun ömrün ne anlama geldiği konusunda yanlış bir fikirle çalışıyoruz. 

I. Ofisteki Viktoryenleri

‘Günahlarımız’ kötü insan olmamızın işaretleri değildir; Karşılanmamış, ihtiyaçlarımızla ilgilenmenin daha iyi bir yolunu bulamadığımızda bu ihtiyaçların aldığı biçimlerdir. 

Yirmi bir yaşından daha genç birinin, çiçeklerden haz duyması son derece ender bir durumdur. Doğanın bu incelikle biçimlendirilmiş, kırılgan ve geçici dışavurumlarından çok daha büyük, önemli kaygılar vardır, örneğin aşk, kariyer gelişimi ve politik değişimler gibi.